สันทิฏฐิโกจากผู้เห็นภัยในวัฏฏสงสาร
มนุษย์ทั่วไป มักนิยมชมชอบเรื่องอภินิหาร อันน่าอัศจรรย์ตระการตา มากกว่าเรื่องที่จะทำให้ตนพ้นทุกข์ได้ ทั้งที่อภินิหารเหล่านั้น เป็นเพียงสภาวธรรมที่มี เกิด-ดับ เสื่อมได้เป็นธรรมดา และไม่ได้ช่วยให้พ้นวัฏฏทุกข์ได้
ปฏิบัติเพื่อพ้นทุกข์ คือ การปฏิบัติให้เห็นจริงซึ่ง อริยสัจธรรม ๔ ประการ การเห็นนี้เป็นการเห็นด้วย "ปัญญาจักษุ" วิมุตติธรรม วิมุตติจิต จะเห็นได้นั้นก็ต่อเมื่อหมดซึ่งความยึดมั่นถือมั่นทั้งปวง หมดซึ่งกิเลสตัณหาทั้งปวง หมดซึ่งอวิชชาทั้งปวง
แต่คนส่วนใหญ่หลงเอาตนเป็นตน จึงทำให้ไม่อาจจะหลุดพ้นจากตนได้ เพียงเพราะไม่เห็นความจริงของ "ไตรลักษณ์" "อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา" หากลองพิจารณาธรรมส่วนนี้ในทุกสรรพสิ่งที่เราเคยรู้และไม่เคยรู้ เราจะเห็นได้ว่าเป็นจริงแท้แน่นอน
"รู้ความจริง รับความจริง เข้าใจความจริง เห็นความจริง หลุดพ้นจริง" นั้นไม่ยากเกินวิสัยมนุษย์ แต่ส่วนใหญ่มัก
"หลงอัตตาในตัวตน เพลินหลงเมาในมายา แพ้กิเลสแลตัณหา หมดเวลาเมื่่อสิ้นลม"
"แสวงหาผู้วิเศษ เดินเหินฟ้า สุดสายตาน่าหลงใหล อยากเล่าเรียน เป็นศิษย์ เก่งทันใจ สุดท้ายได้ แค่ของเล่น ไปวันๆ"
แท้ที่จริงความวิเศษแท้ที่สุด คือ พ้นทุกข์ "หยุด ทุกข์-สุข ชั่วกาล มิหลงใหล เห็นทุกสิ่งเป็นธรรมดา เช่นนั้นไป พ้นทุกข์ได้ เพราะเห็นจริงในตัวธรรม"
"สัพเพ สังขารา อนิจจา สัพเพ สังขารา ทุกขา สัพเพ ธัมมา อนัตตา" แค่เข้าใจรู้แจ้งเห็นจริงในสิ่งนี้ เพียงพอที่จะพ้นทุกข์ตลอดกาล
