พอรู้ว่าจิตอัศจรรย์นักหนาอย่างนี้ ขณะจิตหนึ่งผุดขึ้นมาอย่างไม่คาดฝันว่า “ถ้ามีจุดมีต่อมของผู้รู้อยู่ที่ไหน นั่นแลคือภพ” ทำให้ท่านงงเป็นไก่ตาแตก แทนที่จะได้อุบายนั้นแก้ปัญหา กลับเพิ่มความสงสัยขึ้นมาอีก แบกปัญหานั้นอยู่ในจิต ปล่อยวางไม่ได้

พึงเห็นผู้มีปัญญาคนใดที่ช่วยชี้โทษ, กล่าวห้ามปรามเรา, ให้เหมือนเขา กําลังชี้บอกขุมทรัพย์

ความเร่าร้อนย่อมไม่มีแก่ผู้ถึงปลายทางแล้ว ความโศกหมดไปแล้ว หลุดพ้นแล้วจากธรรมทั้งปวง เพราะละกิเลสเครื่องร้อยรัดได้หมดแล้ว

ท่านผู้มีสติ ย่อมขวนขวาย ไม่ยินดีในที่อยู่ ละความห่วงใยทั้งปวง เหมือนหมู่หงส์ไม่หวงเปือกตมบินไป ฉะนั้น

อินทรีย์ทั้งหลายของผู้ใดถึงความสงบแล้ว ก็เป็นเหมือนม้าที่นายสารถีฝึก ดีแล้ว ฉะนั้น เทวดาและมนุษย์ทั้งหลายย่อมรักใคร่ผู้นั้น ผู้ละความถือตัว ได้ ไม่มีอาสวะ ดํารงอยู่ในภาวะคงที่

จิตของผู้ใดเสมอเหมือนแผ่นดิน คงที่ประดุจเสาเขื่อน มีพรตงาม มีเปลือกตม คือ กิเลสปราศไปแล้ว ดุจห้วงน้ำใส ไร้ตะกอน ย่อมไม่ยินร้าย (ต่อโลกธรรม) สังสาระย่อมไม่มีแก่ผู้คงที่เช่นนั้น

นรชนใด ไม่ต้องเชื่อใคร รู้อกตัญญ (ไม่มีปัจจัยใดๆ กระทํา-นิพพาน) ด้วย, ตัดที่ต่อ (สังสาร) ด้วย, กําจัดโอกาส (แห่งความเกิด), คายความหวังแล้ว นรชนนั้นแล เป็นบุรุษผู้สูงสุด

ป่าอันน่ารื่นรมย์ที่ชนทั่วไปไม่ยินดี กลับเป็นสถานที่ยินดีของท่านผู้ปราศจาก ราคะทั้งหลาย เพราะท่านเหล่านั้นมีปกติไม่แสวงหากาม

คาถาตั้งพันคาถา แต่ไม่ประกอบด้วยเนื้อความที่เป็นประโยชน์ ก็เทียบ กับคาถาที่มีประโยชน์คาถาเดียวไม่ได้ เพราะฟังแล้วสงบระงับกิเลสได้

ผู้ใดพึงกล่าวคาถาตั้งร้อย แต่ไม่ประกอบด้วยเนื้อความที่เป็นประโยชน์ เทียบกันไม่ได้กับบทธรรมบทเดียว ที่ฟังแล้วสงบระงับกิเลสได้

คนไม่มีปัญญา มีจิตไม่มั่นคง มีชีวิตอยู่ ๑๐๐ ปี, คนมีปัญญา มีฌาน มีชีวิตอยู่เพียงวันเดียวประเสริฐกว่า