ในหมู่มนุษย์ เหล่าคนที่ข้ามไปถึงฝั่งโน้นมีจํานวนน้อย ส่วนหมู่สัตว์นอกจากนี้ ยังวิ่งเลาะอยู่ฝั่งนี้เที่ยว

ไม่พึงคบมิตรชั่ว ไม่พึ่งคบคนต่ำช้า พึงคบกัลยาณมิตร พึงคบบุคคลผู้อุดม (ด้วยคุณ)

ความรู้ที่เกิดแก่คนพาล เป็นไปเพื่อความฉิบหายอย่างเดียว ความรู้ที่คนพาลมีนั้น ทำปัญญาของเขาให้ตกต่ำ ทำความดีงามให้พินาศ

กรรมชั่วที่บุคคลกระทำแล้ว เมื่อยังไม่ให้ผลในขณะนั้น ก็เป็นเหมือนน้ำนมที่เพิ่งรีด (ยังไม่เปลี่ยนแปลงไป) ฉะนั้น กรรมชั่วจะค่อยๆ ตามเผาคนพาล เป็นดังไฟถูกขี้เถ้ากลบไว้ ฉะนั้น

บุคคลกระทำกรรมใดแล้ว เดือดร้อนใจในภายหลัง มีใบหน้าชุ่มด้วยน้ำตา ร้องไห้ เสวยวิบากของกรรมใดอยู่ แสดงว่ากรรมนั้นเป็นกรรมไม่ดี

บุคคลใดเป็นคนโง่ รู้ความที่ตนเป็นคนโง่ บุคคลนั้นเป็นบัณฑิตได้บ้าง เมื่อรู้ตัวอย่างนั้น ส่วนบุคคลใดเป็นคนโง่ แต่สำคัญตนว่าเป็นบัณฑิต บุคคล นั้นแล ย่อมเรียกว่า คนโง่

กลางคืนของคนที่ตื่นอยู่ ย่อมยาวนาน, โยชน์เดียวของคนที่ล้าแล้ว ย่อมไกล สังสาระของคนพาลผู้ไม่รู้แจ้งพระสัทธรรม ย่อมยืดยาว

ไม่ควรใส่ใจคำหยาบของคนเหล่าอื่น ไม่ควรแลดูการกระทำที่คนอื่นๆ ทำแล้วและยังไม่ได้ทำ พึงพิจารณาแต่ที่ตนทำแล้วและยังไม่ได้ทำเท่านั้น

มัจจุราชย่อมปลิดชีพนรชนผู้มีใจข้องแวะในอารมณ์ต่างๆ ผู้มัวแต่เลือกเก็บดอกไม้ (กามคุณ ๕) อยู่ เหมือนมวลน้ำใหญ่พัดพาชาวบ้านผู้กำลังหลับใหลไป ฉะนั้น

ใครจะรู้แจ้งแผ่นดินนี้ พร้อมทั้งยมโลก (มนุษย์โลก)นี้ และเทวโลกด้วย ใคร จะเลือกบทแห่งธรรมที่เราแสดงไว้ดีแล้ว เหมือนคนผู้ฉลาดเลือกเก็บดอกไม้ ฉะนั้น

จิตที่ตั้งไว้ผิด ทำให้เป็นคนเลวทราม เกิดความพินาศเสียหายยิ่งกว่าโจรเจอโจร หรือศัตรูเจอศัตรู

อีกไม่นานหนอ ร่างกายนี้ จะนอนทับซึ่งแผ่นดิน เป็นร่างไร้วิญญาณ ถูกทิ้งแล้ว เหมือนดังท่อนไม้ ไร้ประโยชน์

(จิตนี้) ท่องเที่ยวไปไกล เที่ยวไปดวงเดียว ไม่มีรูปร่าง อาศัยอยู่ในคูหา (หทัยรูป) คนเหล่าใดจะสำรวมจิต คนเหล่านั้นก็จะพ้นจากเครื่องผูกแห่งมาร (วัฏฏสงสาร)

(จิตนี้) ควบคุมได้แสนยาก เปลี่ยนแปลงเร็ว มักแล่นไปในอารมณ์ตามความใคร่ การฝึกจิต (ด้วยอริยมรรค ๔) เป็นความดี จิตที่ฝึกแล้ว นำสุขมาให้